#metoo

Flauw' Trees

Dat was het eerste dat in mij opkwam.

Ik kon niets anders bedenken dat dat.

Flauw' Trees, daarvoor val je de politie toch niet lastig?

Een zekere Foxy Lady had net op Facebook haar relaas gedaan over dat er op weg van haar werk naar huis een flasher voor haar was gesprongen en haar was blijven volgen terwijl ie schunnige dingen naar haar zitten roepen. Afijn, ik ken er de details niet van, maar hij had zich zo'n beetje staan afrukken en ze was er niet goed van. Ze had de flikken gebeld en liet via Facebook weten dat ze erg tevreden was met hun snelle interventie. 

En ik noemde haar een Flauw' Trees. Niet in haar gezicht, maar in mijn huis, want dat doe ik als shit me ergert.

Dan begin ik te ranten in mijn huis. 

Dat ze voor zo'n bagatel de flikken had gebeld, dat potloodventers amper een bedreiging te noemen zijn en dat een sterke onafhankelijke vrouw zoiets toch wel alleen kan afhandelen. Relativeren, die handel, er zijn ergere dingen in de wereld. Flauw' Trees.

Ik kan soms behoorlijk wat debiliteiten fulmineren en ik ben altijd content als iemand er in slaagt mij te doen begrijpen waar ik fout zit.

Achteraf dan, want leren is moeilijk en groeien doet zeer. 

Wat deze specifieke tirade verraadde is dat ik die shit normaal vind.

Of vond, ik ben er nog niet uit.

Ik wil verontwaardigd zijn, maar ik ben niet eens verbaasd. 

Wie zich in een publieke ruimte bevindt, loopt risico's.  Iemand die zich afrukt in het park,  is alvast niemand aan het verkrachten, dus wat is het probleem? Er zijn ergere dingen in de wereld. 

Hoe achterlijk ik deze redenering ook vind, ik maak ze zelf keer op keer. 

Ik kan zelf wel wat voorbeelden geven van shit die ik heb voorgehad waarvoor ik de flikken nooit gebeld heb. Waarvoor ik zelfs nooit hulp heb gevraagd omdat ik geen "damsel in distress" wou zijn. Ik handel die shit alleen af, probeer mijn voorzorgen te nemen en als er toch iets gebeurt, probeer ik het dan maar te relativeren want er zijn nu eenmaal ergere dingen in de wereld.  En ondertussen maar blijven dankbaar zijn dat ik doorgaans alleen maar shit voorheb die ik alleen aankan. 

Doorgaans. Een keer heb ik iemand moeten bellen, omdat ik het niet alleen aankon. Ik heb toen geen hulp aanvaard maar gewoon wat beginnen vertellen. Ik moest gewoon even kunnen wenen. Achteraf was ik daar beschaamd over.  Dat ik die persoon had lastig gevallen met mijn gezaag, want het was immers zo erg toch niet geweest. Ik was toch niet verkracht dus waarom kon ik dat niet gewoon relativeren?  Ik had voordien toch wel al ergere dingen meegemaakt, dus waarom kon ik daar nu ineens niet meer mee om? Waarom moest ik iemands vrijdagavond verknallen met mijn gejank over een bagatel? 

Ik denk niet dat ik de enige vrouw ben die er dit soort ideeën op nahoudt en ik weet zeker dat ik niet de enige vrouw bent die dit soort shit normaal is beginnen vinden. De meeste dingen lijken zelfs de moeite niet om te rapporteren. Een beetje cat- of fatcalling, een hoop kerels die wat porno-geluiden maken, een winkelbediende die een vriendschappelijk gesprek forceert terwijl hij de deur van zijn winkel blokkeert, een voorbijganger die aan je kleren trekt en per se wil weten waarom je je telefoonnummer niet aan hem wil geven, wat ambigue aanrakingen hier en daar... whatever. 

Het gebeurt soms dat op een dronken avond of in een #metoo-moment de verhalen ineens naar boven komen. Soms escaleert dat tot een miserie-competitite, een wedstrijdje om ter ergste anekdote. Herkenningshumor. Me too, me too. Er worden wat praktische tips omtrent sleutelbossen en alarmfluitjes uitgewisseld. Wat trieste reflectie en de avond gaat verder. Yeah, me too. Relativeren die handel. 

Is het gewenning of wil ik zo hard geen damsel in distress zijn dat ik fout gedrag wettelijk strafbare feiten kapot relativeer? Mijn referentiekader is zodanig vervuild dat ik soms het verschil niet meer zie tussen feminisme en geïnternaliseerde misogynie. 

Met mijn verlangen naar gender-gelijkheid heb ik altijd de sterke onafhankelijke vrouw uitgehangen die geen voorkeursbehandeling nodig had. Ik kan ook zware dozen heffen en ik kan mijn eigen eten betalen. Ik sta mijn mannetje, ik ben gewoon one of the guys. Iedereen gelijk. 

Maar als je op onverwachte momenten erop wordt gewezen dat je kwetsbaar bent en een makkelijk en gewenst doelwit precies omdat je een vrouw bent en dat je voorzorgen moet nemen voor je je in een publieke ruimte begeeft en dat je precies nogal veel moet relativeren om gelijk te zijn, dan is dat geen gelijkheid.  Dat is klote. Dus laten we daar vooral veel over zeuren tot we het met z'n allen niet meer normaal vinden. 

Ik hoop dat er altijd mensen in mijn leven blijven zijn die mij doen begrijpen waar ik fout zit, want dat ik die shit normaal vind, is niet normaal.

Nog veel Won Ton uit de Sun Wa